გრიშაშვილის თბილისის მუზეუმი (ალგეთის შესახვევი N 1) - თბილისის ისტორიულ უბან ხარფუხში იგივე სეიდაბადში მდებარე იოსებ გრიშაშვილის ეს სახლი მრავალფეროვანი თბილისის ისტორიის მაგალითად დგას. საინტერესოა თავად ის უბანიც, სადაც ეს სახლი მდებარეობს. მისი ორი სახელი („ხარფუხი" და „სეიდაბადი") ქალაქის ისტორიის ორი სხვადასხვა შრის შესახებ გვამცნობს. „სეიდაბადი" მას XVII საუკუნეში ირანიდან გადმოსახლებული ტომის - ,,სეიდების" - გამო ეწოდა, ხოლო „ხარფუხი" აქ მოსახლე სომხური მოსახლეობის მიერ შეერქვა. მისი უფრო ძველი სახელი უშუალოდ ,,ტფილისი" გახლდათ.

კუკიის სასაფლაო - შეიძლება, მკითხველს სასაფლაოს ნახვის რეკომენდაცია უცნაურად მოეჩვენოს, თუმცა კუკია თბილისის ჩვენამდე შემორჩენილი ერთ-ერთი ყველაზე ძველი სასაფლაოს მასპინძელი უბანია და, ამ მხრივ, მეტად საინტერესოა. ამჟამინდელი კუკიის სანახები ერეკლე მეფის დროს დარეჯან დედოფლის მფლობელობაში იყო და ქალაქს ნორიოსთან და გარე-კახეთთან აკავშირებდა. კუკიის სასაფლაოზე, XIX საუკუნის ბოლოსა და XX საუკუნის დასაწყისში აგებული ეკლესიის გარშემო, მნახველი უამრავ ლამაზ და იდუმალებით მოცულ საფლავს გადააწყდება. ვარაუდობენ, რომ აქვეა დასაფლავებული გამოჩენილი ქართველი მხატვარი - ნიკო ფიროსმანი.

ბეთლემის უბანი და ათეშგა - თბილისის ცენტრში ბეთლემის ძველ ეკლესიებთან მოსახვედრად, რამდენიმე გზა არსებობს, თუმცა ყველაზე მარტივად XIX საუკუნის იტალიელი არქიტექტორის, ჯოვანი სკუდიერის დაპროექტებული კიბით შეგიძლიათ ასვლა. ეს ეკლესიები ისტორიის სხვადასხვა დროს ხან ქართული იყო, ხანაც ადგილობრივი სომხების. ბეთლების ზემო ეკლესიის მიმდებარე ტერიტორიიდან თბილისის ხედი იშლება, ხოლო თუ მეორე მხრიდან გააგრძელებთ გზას და რამდენიმე ძველთბილისურ სახლს გასცდებით, აღმოაჩენთ წითელი აგურის კედელზე გაკრულ დაფას, რომელიც გამვლელებს აქ ოდესღაც თბილისის კიდევ ერთი სალოცავის - ათეშგას არსებობას ატყობინებს. ამჟამად ეს ადგილი კერძო საკუთრებაა, თუმცა შიგნიდან დათვალიერების საშუალება (წესით) მაინც მოგეცემათ. ათეშგა ზოროასტრელთა (მაზდეანთა) სალოცავი გახლდათ და აქ, სავარაუდოდ, სასანიდური ირანის გავლენის გაძლიერების დროს უნდა გაჩენილიყო, თუმცა მოგვიანებით ის მეჩეთად გადაკეთდა.

5) თაბორის ქედიდან ხედი - ამჟამად ეს ადგილი, ტექნიკის მუშაობის შედეგად, ნელ-ნელა იშლება, თუმცა, ხარფუხის მისახვევებითა და გაკითხვით, წესითა და რიგით, მაინც მიადგებით თაბორის ქედის იმ მონაკვეთს, საიდანაც თბილისის უნიკალური ხედი იშლება: თქვენ ბოტანიკური ბაღისა და ძველი თბილისის მხრიდან შეხედავთ ქალაქს და უკეთ წარმოიდგენთ, თუ როგორი იქნებოდა ბაღებში ჩაფლული ძველი ქალაქი.

6) ჩუღურეთის წმ. ნიკოლოზის ეკლესია - ჩუღურეთის რაიონში მდებარე XIX საუკუნის ამ ეკლესიას საბჭოთა კავშირის დროს სხვადასხვა ფუნქცია ჰქონდა. მათ შორის, აქ იყო განთავსებული ,,ფოლკლორის თეატრი". ეკლესია საინტერესოა XIX-XX საუკუნეების მხატვრის, გიგო ზაზიაშვილის ამჟამად ნახევრად განადგურებული და გამქრალი, ზოგან კი სულაც საეკლესიო კანონიკური ჩარჩოების გვერდის ავლით შესრულებლი ფრესკებით.

7) ანჩისხატი და მუხრანთუბანი - მუხრანთუბანი დროთა განმავლობაში თბილისში გადმოსულ და დასახლებულ დიდგვაროვანთა უბნად მიიჩნეოდა. ეს უბანი ამჟამად ტურისტებითაა გადატვირთული. სწორედ აქ შეგხვდებათ ჩვენამდე მეტ-ნაკლებად პირვანდელი იერსახით მოღწეული თბილისის ყველაზე ძველი ეკლესია - ანჩისხატი (VI-VII საუკუნეები), რომელიც სწორედ თბილისის წარჩინებულთა ეკლესიად ითვლებოდა. მეფე ერეკლეს დროს ეკლესიასთან დაარსდა აკადემიაც. ეკლესიას „ანჩისხატი" მას შემდეგ შეერქვა, რაც აქ ტაო-კლარჯეთის სოფელი ანჩიდან შესანახად გადმოასვენეს მაცხოვრის ხატი. მანამდე მას, სავარაუდოდ, „მარიამწმიდის" და „ზარის" ეკლესიად მოიხსენიებდნენ. ეს უკანასკნელი, გადმოცემის თანახმად, მას არაბთა ბატონობის დროს ზარის დარეკვის პრივილეგიისა და უფლების გამო შეერქვა. ეკლესიის შესასვლელში XVII საუკუნეში კათალიკოს დომენტი II-ის დროს აგებული სამრეკლო შეგხვდებათ. თავად ეკლესია რამდენჯერმე იყო მოხატული (მათ შორის, XVII და XIX სუაკუნეებში). ეკლესიის აფსიდში შემორჩენილია ე.წ. ,,იესესძირი", რომელიც ბაგრატიონთა ებრაულ წარმოშობას გადმოგვცემს. აქვე, საპატრიარქოს შენობასთან, არის 1710 წელს აგებული და შემდგომში რესტავრირებული V საუკუნის ,,კარის" ეკლესია.