ფილმი მოგვითხრობს ერთ ქალაქზე, რომელიც თითქოს არაფრით განსხვავდება სხვა ქალაქებისგან. ის ერთგვარი მიკროსამყაროა; მაგალითი მთლიანად ქვეყნისა და არა ერთი რომელიმე ქალაქის. ქალაქში რამდენიმე ძალაუფლების ცენტრია: ნოშრევანი - შეძლებული, ფორმალური ძალაუფლების მქონე ქალაქის თავი, გეო - ქალაქის ყველაზე მდიდარი ვაჭარი და საპატიო მოქალაქე, რომელსაც ეს წოდება არც ინტელექტითა და არც შინაგანი კულტურით არ დაუმსახურებია, საპატიო მოქალაქეობა მან უბრალოდ იყიდა და, ბოლოს, ერთობ კომიკური ფიგურა - მღვდელი ამბროსი, რომლის ხელშიც ეკლესიას დაკარგული აქვს თავისი ფუნქცია. მას მუდმივად ეზარება თავისი მოვალეობის აღსრულება ღვთისა და მრევლის წინაშე. ასეთ პირობებში, ქალაქის ცხოვრება ბაზრობის, კუბოსა და დუქნის გარშემო ტრიალებს. ამ სივრცეში უსამართლობა, ზედაპირულობა და ბოროტება მეფობს. სწორედ ამ ბოროტებაზე საუბრობს ფილმის დასაწყისში მთხრობელი: ,,ზღაპარში ბოროტს ყოველთვის ამარცხებს კეთილი, მაგრამ ცხოვრებაში ყოველთვის ასე არ ხდება, ჩვენ შორის ისევ არის ბოროტება... ხალხის ოცნება და სურვილი კი სიკეთის დამკვიდრებაა." ამაზე პასუხად, კადრი გადადის მოქეიფე პოლიტიკურ ელიტაზე: ნოშრევანზე, გეოზე და მღვდელ ამბროსიზე, რომელიც მთხრობელის რეპლიკას ასე პასუხობს: ,,რა დროს ზღაპრებია?! შეგვარგე პურ-მარილი". ტრაპეზის კიდევ ერთი დამსწრე, ნოშრევანი კი ასე პასუხობს: ,,რა საქმე მაქვს მე ხალხთან?!". პარადოქსული ფრაზაა, რადგან, როგორც ქალაქის თავს, სწორედ ნოშრევანს უნდა ჰქონდეს ,,საქმე" ხალხთან.

პურ-მარილი არხეინად გრძელდება და, მასთან ერთად - ქალაქში დამკვიდრებული ძალაუფლების მანკიერი სამკუთხედიც. თუმცა ქალაქში შეუმჩნევლად და მოულოდნელად მოსული მთავარი გმირი, ლონდრე, ამ წყობის თავდაყირა დაყენებას იწყებს. ფილმის დასაწყისშივე ის, ფაქტობრივად, შიშველია, წელს ქვემოთ შემორტყმულ თეთრ ტილოს თუ არ ჩავთვლით. ფილმის რეჟისორი თავიდანვე ავლებს პარალელებს ლოდნრესა და ქრისტეს შორის. ერთ-ერთ ეპიზოდში ლონდრე ჯვარცმის ფრესკასთან ჯვარცმულ მაცხოვრას იმიტირებს, რითაც წყობიდან გამოჰყავს ,,ძლიერნი ამა ქვეყნისანი", რომლებიც მას შეძახილებით დაედევნებიან: ,,მოკალით! არ გაუშვათ!". ქალაქს, რომელიც აღდგომის დღესასწაულს აღნიშნავს, ჯვარცმული ლონდრე მიანიშნებს, რომ ჭეშმარიტი აღდგომა ჯერ არ დამდგარა.

ლონდრე ქალაქში ჯარს შემოჰყვება, თუმცა, თავიდანცე გასაგებია, რომ ის არ ეკუთვნის ამ ჯარს. ის სხვა მისიითაა აქ მოსული. ეკლესიაში ღვთისმშობლისა და ყრმა იესოს ფრესკასთან მისი ჩამოჯდომა გმირის დაბადების სიმბოლოდ შეიძლება აღვიქვათ. მის დაბადებასთან ერთად კი, ყველაფერი იცვლება. ფილმის მთავარი გმირი შეიძლება შევადაროთ XIX საუკუნის ბელგიელი მწერლის, შარლ დე კოსტერის ულენშიპიგელს, რომელიც ასეთივე ოხუნჯობებით ებრძვის ძალადობრივ სისტემას. ამ გმირებს თითქოს აერთიანებთ მათი შეშლილებად შერაცხვა, თუმცა, შეშლილობა ხშირად ასოცირდება წინასწარმეტყველებთან და ამგვარი ,,შეშლილობის" ფენომენი აღმოსავლეთის ეკლესიების ტრადიციებშიც გვხვდება. ამაზე საუბრობს ძველი ბერძენი ფილოსოფოსი სოკრატეც, პლატონის ერთ-ერთ ყველაზე ცნობილ დიალოგ ,,ფედროსში": ,,ყველაზე დიდი კურთხევანი გვევლინება შეშლილობის გზით; იმ შეშლილობისა, რომელიც ზეციდან არის გარდამოვლენილი." შეშლილობის ფენომენზე საუბრობს XX საუკუნის ცნობილი ფრანგი ფილოსოფოსი მიშელ ფუკოც და მის მიმართ თანამედროვე საზოგადოების ნეგატიურ დამოკიდებულებას XVII-XIX საუკუნეებში ჩამოყალიბებულ ახლებურ ხედვებსა და ნორმებს აბრალებს.

გაბრიელი არ მოკვდება და ლონდრესთან ერთად გააგრძელებს არსებული სისტემის ჩამოშლას. მისი ქმედებები გვაჩვენებს, რომ ნამდვილი ჭკუაგადამცდარები სწორედ ნოშრევანი, გეო და ამბროსი არიან. ნოშრევანი საკუთარ სახლს დაწვავს, გეო კი, თავისივე უგუნურებით, მთელი ქონების დაკარგვის შედეგად დაეცემა. ბოლოს მღვდლის ჯერიც დადგება. ლონდრეს დახმარებით, ამბროსის საცხოვრებლის ერთ-ერთ ოთახში გამოკეტილი ცირა გაბრიელზე ქორწინდება. გაბრიელის და ცირას ქორწილი ცათა სასუფევლის დადგომისა და ბოროტების განდევნის სიმბოლოა. ქორწილის დროს სიმთვრალისგან გათიშულ მღვდელს კი ტაძრიდან გამოასვენებენ, რადგან მისი ადგილი იქ არც არასდროს ყოფილა. სიმბოლურად სასაფლაოზე დასვენებულ სასულიერო პირს ანაფორას გახდიან და ჯარისკაცის ფორმით შემოსავენ. მეორე დღეს ჭკუიდან გადამდგარი ამბროსი ქალაქს ტოვებს და ჯარს უერთდება, თითქოს ის არც არასდროს ყოფილა სასულიერო პირი. ლონდრემ ქალაქის უსამართლო ყოფას ბოლო რგოლიც გამოაცალა და მისი მისია შესრულებულია. როგორც ნამდვილმა გმირმა და მხსნელმა, მანაც უნდა დატოვოს ის სივრცე, რომელიც იხსნა. შეგვიძლია, აქ კვლავ ქრისტესთან გავავლოთ პარალელი და ლონდრეს მიერ ქალაქის დატოვება მაცხოვრის ამაღლებას შევადაროთ.