ეს ისტორია, რა თქმა უნდა, პირდაპირ არ უნდა აღვიქვათ. ალეგორიულად აიეტი შეგვიძლია მივიჩნიოთ, როგორც საბჭოთა სისტემის სიმბოლო. მედეა, როგორც მომავალი თაობა და სხვა დანარჩენი კი - სისტემისგან დამუშავებული საზოგადოება, რომელიც ქმნის იდეალებს და ამით გაურბის რეალობას. მედეა სხვებისგან მიტოვებულ პრობლემას მარტო ერკინება და სავალალო შედეგამდეც მიჰყავს ის ბედს. მედეა აღქმულია, როგორც უარყოფითი ქალი პერსონაჟი. პიესებში ვხედავთ, როგორც საშინელ, შვილების მკვლელ დედას და არაერთგულ ცოლს, მაგრამ არ არსებობს ხედვა, რომელიც მას ისე წარმოაჩენს, როგორც ოთარ ჭილაძე გვანახებს. ჭილაძე მედეას ხედავს, როგორც გარდამტეხი ასაკის პრობლემებს შეჭიდებულ მარტოსულ ახალგაზრდა გოგონას, რომლის გვერდშიც აღარავინ დგას. ჭილაძე თვლის, რომ ახალგაზრდა თაობას სჭირდება იმის გაანალიზება თუ რა არის პრობლემა, მაგრამ ეს ვერ მოხდება იმ შემთხვევაში თუ წინა თაობა არ იზრუნებს მათ მსოფლმხედველობაზე. ეს კი ვერ მოხდება თუ თვითონ მამებისა და დედების თაობა არ მიხვდება საკუთარ შეცდომებს. ამიტომ არის, რომ ქართველი ერი ერთსა და იმავე ორმოებში ვცვივდებით. (ჭილაძე. აველუმი, 2016)

ეს ყველა სულის შემძრავი ისტორია არის თაობათა შორის დაპირისპირბის არსებობიდან გამომდინარე. ასეთი დანგრეული, დასახიჩრებული ახალი თაობები იქცევიან დედებად და მამებად და კიდევ უფრო ჭირს არსებული პრობლემების აღმოფხვრა. რა თქმა უნდა, აუცილებელია, რომ მშობლებმა შვილები დაინახონ დამოუკიდებელ არსებებად, მაგრამ ეს მათ როლს შვილების ცხოვრებაში უფრო ზრდის ვიდრე აკნინებს. ამ ამბისათვის ერთ-ერთი საუკეთესო შედარება იქნებოდა „დედალოსის და იკაროსის" მითოლოგიური ამბავი, რომელშიც ძლიერი და სახელოვანი ხელოვანი დედალოსი გადაწყვეტს გაქცევას კუნძულიდან, რადგან გრძნობს, რომ თავისუფლება არ აქვს. მისი შრომა დაფასებულია, იდეალურად ცხოვრობს, მაგრამ ის, რაც მის ნაშრომს ხელოვნებად აქცევს ზუსტად ის აკლია. ამიტომ გაუკეთებს მის შვილს ხელოვნურ ფრთებს და გააფრთხილებს: „ფრთხილად იფრინე იკაროს, ნუ დაეშვები ზღვის ზედაპირთან ახლოს, რადგან წყალმა შესაძლოა ფრთები დაგისველოს და ნურც ძალზე მაღლა აიჭრები ცაში, მზე ცვილს დაადნობს და ბუმბული გაცვივდება. მე გამომყევი და ნუ ჩამომრჩები". ისინი გაფრინდებიან, მაგრამ იკაროსი იმაზე მაღლა გაფრინდება ვიდრე საჭიროა. მისი ჩამოვარდნის შედეგად სისხლით დათხვრილ ქვებს კი ვეღარ დაიტირებს დედალოსი, რადგან კიდევ ბევრი აქვს გასაფრენი მიზნის მისაღწევად. ეს არის ანალოგიური მდგომარეობა საბჭოთა დროს თავდაღწეული საზოგადოების მშობლებსა და შვილებს შორის შექმნილ მდგომარეობასთან. ძალიან რთულია თავისუფლების ცნებისადმი დაგროვილი ცოდნის გაზიარება, როდესაც ამდენი ტკივილის და ჯაფის შემდეგ გიწევს სისტემისგან თავის დაღწევა. ადამიანმა შეიძლება იცოდეს საზღვარი იმ თავისუფლებისა, რომელიც მისს სიცოცხლეს ზიანს არ მიაყენებს, მაგრამ ამის ახსნა და გამოცდილების გაზიარება უჭირს მშობელს, რომელსაც ბევრი ტკივილი აქვს ნანახი იმისთვის, რომ მიეღო ის, რაც მისმა შვილმა ყველანაირი ჯაფის გარეშე მიიღო. ამიტომ ჭილაძის ნაწარმოებების მიხედვით ვხვდებით, რომ ახალგაზრდა თაობის წარმომადგენელმა უნდა გაიაზროს ის შეცდომები, რომლებიც მისმა წინაპრებმა დაუშვეს და მათ მაგალითზე ისწავლოს ფრენა. ამ ნააზრევს პლატონის ცნობილ „მღვიმის ალეგორია"-მდე მივყავართ, მაგრამ ჭილაძე კიდევ უფრო შორს იხედება და გვისახავს სიუჟეტებს, რომლებიც განვითარდა ამ შენიშვნების გაუთვალისწინებლობის გამო. მამამ შვილისთვის ვერ მოიცალა, დედამ ხმა არ ამოიღო, რადგან პატრიარქალური სისტემის წარმომადგენელი იყო და შვილმა ამ უსამართლობას ვერ გაუძლო და უგზოუკვლოდ დაიკარგა.