დღეს კვირაა, კვირა ჩემი საყვარელი დღეა, უამრავ კარგი მოგონება მაქვს კვირასთან დაკავშირებული.
"Sunday" - მზე დღე, არ ვიცი რატომ ჰქვია კვირას ინგლისურად ასე, მაგრამ ყველაზე ძვირფასი სიტყვაა, რაც ვიცი ინგლისურად, ჩემი დღე ღამით, ღამეული ფიქრებით იწყება ხოლმე ძირითადად, ამ ღამეს ვფიქრობდი კორონა ვირუსზე, ჩემს მეგობრებზე, რამდენიმე მათგანი ორსულად არის და შეშინებულია, ფიქრობენ რომ ახლა ყველა გეგმიური ვიზიტი კლინიკაში არ არის უსაფრთხო, ჩემს დისშვილებზე ვფიქრობდი ვალდორფელები არიან და თითქმის არასდროს არიან შინ ამიტომ მათ ძალიან გაუჭირდებათ ეს შინ ყოფნის ხანგრძლივი პერიოდი, დილით უთენია გამეღვიძა, ჩემი დარაბი აღმოსავლეთით არის, როცა მე ვწევ ფარდას ტრადიცია მაქვს სულ ვღიღინებ "მზე შინათა მზე გარეთა, მზე შინ შემოდიო" ამჯერადაც არ დავარღვიე ტრადიცია, მაგრამ მზე ღრუბლებს დაეფარათ ჯერ, თუმცა ცაზე საერთო ღრუბლიდან ის ნაწილი მეტად ანათებდა, სადაც მზე დამდგარიყო, ეს პეიზაჟი განსაკუთრებით მიყვარს, ვინ მოსთვლის რამდენჯერ მინახავს ჩემი ფანჯრიდან ასეთი დილა, არაფერი რომ არ არის კარგად, ცაზეც რომ ღრუბელია, მაგრამ მზე რომ მაინც თვალსაჩინოა.

ჩემი ფეისბუქ მეგობარი რომელსაც სმენის დაქვეითება აქვს წერს, რომ ვერ იღებს სრულ ინფორმაციას კორონა ვირუსის შესახებ რადგან ტიტრები არა აქვს ინფორმაციას, არც ჟესტური ენა იცის, ეს სახელმწიფოს პრობლემაა, უნდა არსებობდეს ერთი საინფორმაციო დღეში რომელიც ტიტრებითაც იქნება, მითუმეტეს ასეთ დროს.

ამბობენ რომ მინიმუმ ერთი თვე მოგვიწევს სახლში ყოფნა, ჩვენ ზრდასრულ შშმ პირებს ეს დიდად არ გაგვიჭირდება, როცა სამუშაო არა გვაქვს ისედაც სახლში ვართ.
სამსახურში 2 კვირაა არ ვყოფილვარ, საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკა ერთ-ერთი პირველი იყო, რომელმაც კარანტინი გამოაცხადა, ძალიან მიყვარს იქაურობა, რაც აქციები არ არის ძირითადად ვცდილობ პარლამენტის წინ არ გავიარო და მეორე მიწისქვეშათი ვსარგებლობ, შოთას ძეგლს ჩავუვლი ხოლმე და ვესალმები, მიყვარს ეს შენობა ახლა რესტავრაცია უკეთდება და იშვიათად შემიძლია იქ მოვხვდე მაგრამ ყოველთვის, როცა შანსი მაქვს სიხარულით შევდივარ, და ისე ვათვალიერებ მის მოხატულობას თითქოს პირველად ვხედავდე. წარმოგიდგენიათ როგორ გამიმართლა ყოველ ჯერზე, როცა სამსახურში მივდივარ შოთა მხვდება და სანამ შევალ შემიძლია მივესალმო, ეს კარგ განწყობაზე მაყენებს, ამასწინათ ახალციხეში ვიყავი ერთი მესხი შოთა გავიცანი, მან მცხეთაში წამოგვიყვანა და უკან ახალციხეში დაგვაბრუნა მე და ჩემი მასპინძლები მისი მანქანით, ჩვეულებრივი მშრომელი სოფელში მაცხოვრებელი ბიჭია კარგად ფლობს იტალიურს და საქართველოს ისტორიას, პირველად იქცა შოთა ჩემთვის ღმერთთან მოჩურჩულე გრანდიოზული, უკიდეგანო ღმერთკაციდან ჩვეულებრივ ბიჭად, იმ დღეს პირველად ვიფიქრე რუსთაველზე, როგორც ჩვეულებრივ მესხ კაცზე რომელიც სათიბებში ყოფილა, თივის ზვინებიც გაუკეთებია და ყანაშიც უმუშავია, ამ ფიქრმა შოთა კიდევ უფრო ახლობლად აქცია ჩემთვის. ამიტომ როცა დავბრუნდები სამსახურში და მას მივესალმები, ჩემი სალამი ნაკლებად მოკრძალებული იქნება უფრო მეგობრული და კიდევ უფრო მეტი პატივისცემით გამსჭვალული, რადგან ახლა ის მხოლოდ დიდებული სიტყვის მთქმელი კი არა არის ბიჭია რომელსაც ჰქონია ჟამი სიტყვის გრანდიოზულად წერისა და ჟამი სათიბებში ყოფნისა და ჟამი უცნობ ადამიანებთან ურთიერთობისა და ჟამი წარმოუდგენელი ამბის წარმოდგენისა...
გამიმართლა რომ ციფრული ფოტომატიანეს გვერდს ისევ ვმართავ და შემიძლია ამ კარანტინში ხანგამოშვებით ავტვირთო გვერდზე ფოტოები, სულ პაწაწინა ნაწილი ვიყო ამ დიდი შინ ყოფნისას ჩემი სამსახურის.

ბოლოს გივი მარგველაშვილის ფოტო დავდე, კარგი იქნებოდა მისი ფოტოების უკეთესი კოლექცვია გვქონდეს,
92 წლისა გარდაიცვალა, პირველი არხის გადაღებულ ფილმს ვუყურე მასზე და იქ ყვება რომ როცა დაიწყო ამერიკამ და ინგლისმა გერმანიის დაბომბვა, ხალხი სარდაფებში ჩავიდა, " სარდაფი იგივე ემიგრაციაა, ჩვენ ხომ გავიქეცით საქართველოდან, (ემიგრაციაში) იქიდანაც გარბოდნენ, რა იყო ეს? მე უკვე მივხვდი რომ გაქცევა ეს არის რაღაც საერთო. ამ ომმა მასწავლა რომ გაქცევა არის საერთო მოვლენა. ეს რეალობა ჩემს რეალობასთან ახლოს იყო." ყვება მარგველაშვილი, მთელი დილა ამ ხმით, ამ სიტყვებით მოცულმა ვაკეთე ყველა ჩემი საქმე.
გაქცევა საფრთხისგან ინსტიქტია, შუადღეს ისევ წავიკითხე რომ მსოფლიო ეკონომიკური კრიზისი გველის
და ისევ გამახსენდა დაბადების წიგნში ჩაწერილი ამბავი, იოსებისა და ფარაონისა, რომლებმაც გადაწყვიტეს მოემარაგებინათ 7 მოუსავლო წლისათვის ხორბალი და 7 მოსავლიან წელიწადს იშრომა ხალხმა რომ მოეგროვებინათ ხორბალი მოუსავლო წლებისთვის.
ფსიქოლოგები ამბობენ რომ მიწასთან მუშაობა თერაპიაა, თიხის თერაპია ცნობილია მსოფლიოში და პაციენტები ამ თერაპიისთვის ფულს იხდიან.
ახლა გაზაფხულის ის დროა, როცა მიწის დამუშავება მიდის რომ დაითესოს ბოსტნეული, ჩვენ რას ვაკეთებთ?

ვსხედვართ შინ და ტელევიზორებს, ლეპტოპებს შევცქერით, ჩვენს ქალაქში ბევრი ისეთი ადამიანი ცხოვრობს ვისაც აქვს სოფელი, სახლი, მიწა, მე რომ ამ ქალაქის გარდა სხვა სახლი მქონდეს სოფლად უთუოდ წავიდოდი, პატარა ბაღს მოვუვლიდი, მივთოხნიდი, მოვბარავდი, ვიცი რომ ქალაქში გაზრდილი შშმ პირისთვის ეს ზღაპარია, ვისაც არასდროს უმუშავია მიწასთან, მაგრამ მე ჩემი შესაძლებლობის ფარგლებში გავაკეთებდი, ხუთი პამიდორი და 2 კიტრი შემოდგომაზე გამახსენებდა, რომ ლეპტოპის ეკრანთან ნაკლები დრო გავატარე, ნაკლებად დავიგრუზე უმოქმედობით, დღეში ერთი ნაბიჯის სიგრძე სიგანე მიწა დავამუშავე მაგრამ რაც შემეძლო ეგ იყო. მგონია, რომ ამ ეკონომიკურ კრიზისს აქვს თავისი დადებითი მხარე ახლა ამ გაზაფხულზე, იქნებ ერთი ადამიანი მაინც დააბრუნოს თავის სახლში, თავის მიწასთან, თავისი გამოკეტილი ჭიშკრის გამოსაღებად, და თუ მთელს ქვეყანას ვერ გადაგვარჩენს მისი მოვლილი მსხლის ხე, მომზადებული ტყემალი, მოყვანილი კარტოფილი და კომბოსტო, საკუთარ შვილს მაინც ხომ გადაარჩენს შიმშილობისგან თბილისში, და თავს ხომ გადაირჩენს აქ არსებული ძალიან ჩაძაბულ-ჩაძარღვული ვითარებიდან მიწის თერაპიით?
თუ ერთი ადამიანი გადაურჩება ამ საერთო ქაოსს ეს ნიშნავს რომ გადავრჩებით, ასე მგონია.

საღამოს დავჯდები და ჩემს დას ვთხოვ Saba.ge-ს აპლიკაცია გადმომიწეროს. იქ შეგვიძლია მომდევნო ერთი თვის განმავლობაში, ვიკითხოთ ელექტრონული წიგნები უფასოდ მთელი ბაზა ჩვენს განკარგულებაშია.
ამ შინ ყოფნას აუცილებლად გამოვიყენებ და რამდენიმე წიგნს წავიკითხავ, დავალაგებ სახლს ისე, როგორც მინდა რომ იყოს დალაგებული, დეტალურად დავგეგმავ რას გავაკეთებ თუ როდესმე სოფელში მექნება საცხოვრებელი. შევეცდები ისევ გადავიდე ჩემს ახლანდელ ბეწვის ხიდზე და დავრჩე საკუთარი თავი.