1922 წლისთვის ყვარლის სიახლოვეს დასახლებულმა მადლიერმა უდიებმა სწორედ ზინობი სილიკაშვილის გამო დაარქვეს საკუთარ სოფელს ზინობიანი და თავდაუზოგავი შრომით მის გაშენებას და მოპირკეთებას შეუდგნენ. სულ მალე სოფელი ზინობიანი მთელი რეგიონის ერთ-ერთ სამაგალითო სოფლად იქცა. მოგვიანებით, 1938 წელს ზინობი სილიკაშვილი საბჭოთა რეპრესიებმა იმსხვერპლა და სოფელი ზინობიანის ეტაპობრივი დაღმასვლაც დაიწყო, რამაც კულმინაციას, ისევე როგორც საქართველოს ბევრი სხვა სოფლის შემთხვევაში, 1990-იან წლებში მიაღწია.

დღესდღეობით, საქართველოს უდიურ თემს შეგვიძლია ერთი სოფლის ეთნიკური უმცირესობა ვუწოდოთ, რადგან უდიური თემის ძირითადი ბირთვი სწორედ სოფელ ზინობიანშია თავმოყრილი. აქ მოსახლე ოჯახების უმრავლესობა ამჟამად შერეულ - ქართულ-უდიურ ოჯახებს წარმოადგენენ. სოფელში უამრავ მიტოვებულ სახლს გადააწყდებით. ბოლო ათწლეულების განმავლობაში, უკეთესი სოციო-ეკონომიკური პირობების ძიებაში აქაური უდიების ნაწილი ან საზღვარგარეთ წავიდა ან საქართველოს დიდ ქალაქებში გადასახლდა (ძირითადად, თბილისსა და რუსთავში). ოდესღაც ზინობიანში არსებული ქარხანა-ფაბრიკების შენობები უფუნქციოდ, ზოგიც მთლიანად ან ნაწილობრივ ჩამოშლილები, ახლა მხოლოდ სოფლის საუკეთესო წლების აჩრდილებად დგანან ზინობიანის შესასვლელის სიახლოვეს. სოფელში არ არის ამბულატორია. ამ დრომდე ჯერ კიდევ არ არის მაღაზია. მაღაზიაში მოსახვედრად სოფლის მკვიდრებს მეზობელ სოფლებში წასვლა უწევთ (როგორც წესი, ახალსოფელსა და ჭიკაანში). სოფელ ზინობიანს, საქართველოს ბევრი სხვა სოფლის მსგავსად, მწვავედ უდგას წყლით მომარაგებისა და საძოვრების პრობლემა. ნახევრად ჩამოქცეულ მდგომარეობაში დგას სოფლის ბიბლიოთეკის შენობაც, რომლის აღდგენა და მისი, ბიბლიოთეკის ფუნქციებით დატვირთვის გარდა, სათემო განათლების ცენტრად ქცევა უმნიშვნელოვანესი იქნებოდა სოფელში შემორჩენილი ბავშვებისა და ახალგაზრდებისთვის. სასურველია, რომ სოფელი ზინობიანის შემთხვევაში აღნიშნული და სხვა პრობლემების მოგვარება უმოკლეს ვადებში მოხდეს, რადგან საქართველოში ის წარმოადგენს მთავარ ცენტრს მომცრო უდიური თემისთვის. აქ არის კონცენტრირებული საქართველოს უდიების აბსოლუტური უმრავლესობა და თუ აღნიშნული პირობების არ არსებობის გამო მას იქ დარჩენილი ახალგაზრდების დიდი ნაწილი დატოვებს, მაშინ უდიური თემიც აღარ იარსებებს.

უდიური თემის არსებობას საფრთხეს უქმნის კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორი: იკარგება უდიური ენა. სოფლის ახალ თაობებში მხოლოდ გამონაკლისის სახით იციან მშობლიური ენა. ამ ახალგაზრდების რაოდენობა კი ძალიან მცირეა. საქართველოში უდიური თემის უნიკალური იდენტობის მთავარ განმსაზღვრელად სწორედ ენა ითვლება. უდიური ენის სწავლების საათები ადგილობრივ სკოლაში განსაზღვრულია, თუმცა ბავშვებისთვის ეს დიდი შედეგების მომტანი არ ყოფილა. ამ საკითხს უფრო მეტი ყურადღების დათმობა ესაჭიროება, რადგან ენის გაქრობასთან ერთად უდიური თემიც დაკარგავს საკუთარ იდენტობას.

მაშასადამე, 100 წლისთავს საქართველოს უდიები ხვდებიან დიდი გამოწვევებით, უამრავი თავსატეხითა და პრობლემით... მაგრამ მაინც იმედით და დიდი წარსულით ზურგამაგრებული. ზინობიანის და საქართველოს სხვადასხვა მხარეში მიმოფანტული ახალგაზრდების ნაწილი ახალი შემართებით ცდილობს უდიური თემის პრობლემატიკის საზოგადოებისთვის გაცნობას, ქართულ საზოგადოებაში ამ ეთნიკური ჯგუფის ცნობადობის ამაღლებას და სხვადასხვა აქტივობების განხორციელებას, რისი დასტურიც თუნდაც 2021 წლის 16 ოქტომბერს, სოფლის ცენტრში, მისი დამაარსებლის - ზინობი სილიკაშვილის სკულპტურის დადგმაც გახლავთ. სკულპტურის წინ დამონტაჟდა საინფორმაციო დაფაც, ინფორმაციით თავად ზინობი სილიკაშვილზე და უდიურ თემზე. ერთი საუკუნის შემდეგ უდიური თემი კვლავ განაგრძობს არსებობას: პრობლემებით დამძიმებული, მაგრამ თავაწეული ელის ყურადღებას საზოგადოებისგან და სახელმწიფოსგან, რომელიც საკუთარ სამშობლოდ აქცია 100 წლის წინ და რომელსაც ერთგულად ემსახურება მას შემდეგ.